ΑΡΘΡΑ
Το σημάδι
Της Κοραλίας Τιμοθέου*
Σ’ ένα ερημονήσι, απελπισμένος και ολομόναχος, ένας ναυαγός προσευχόταν στον Θεό:
«Θεέ μου σώσε με. Πιστεύω σε σένα.»
Λίγο αργότερα, πέρασε από το νησί ένα μικρό ιστιοφόρο. Οι επιβάτες φώναξαν στον ναυαγό να επιβιβαστεί στο σκάφος τους.
«Σας ευχαριστώ καλοί μου άνθρωποι, αλλά δεν χρειάζεται. Θα με σώσει ο Θεός» και συνέχισε να προσεύχεται.
Λίγες μέρες αργότερα ένα υδροπλάνο προσθαλασσώθηκε κοντά στο νησί και ο πιλότος έσπευσε να ρωτήσει το ναυαγό αν ήθελε βοήθεια.
«Σε ευχαριστώ φίλε μου, αλλά δεν χρειάζεται. Έχω εμπιστοσύνη στο Θεό» και συνέχισε την προσευχή.
Μια βδομάδα αργότερα προσγειώθηκε στο ξέφωτο του νησιού ένα ελικόπτερο με δημοσιογράφους. Κάλεσαν τον εξαντλημένο και μισοπεθαμένο ναυαγό να πάει μαζί τους. Για ακόμη μια φορά εκείνος αρνήθηκε. Είχε απόλυτη εμπιστοσύνη στο Θεό. Αυτός θα τον σώσει.
Ο ναυαγός πέθανε από την πείνα και την εξάντληση.
Στον ουρανό, ζητά ακρόαση από το Θεό:
«Θεέ μου. Γιατί με εγκατέλειψες; Εγώ σου είχα τόση εμπιστοσύνη. Όλη μέρα προσευχόμουν! Γιατί δεν με έσωσες;»
«Μα σου έστειλα ένα ιστιοφόρο, ένα υδροπλάνο και ένα ελικόπτερο για να σε σώσω και κάθε φορά εσύ με απέρριπτες. Τι άλλο να έκανα;» του απαντά απορημένος ο Θεός.
***
«Αφιερώνουμε τόσο πολύ χρόνο στο να λέμε στο Θεό τι πιστεύουμε ότι πρέπει να γίνει και τόσο λίγο στο να περιμένουμε ήσυχα να ακούσουμε τι έχει να μας πει.» Mildred Lisette Norman, Peace Pilgrim.
Ο Θεός μας μιλά, μας στέλνει σημάδια, απαντά στις προσευχές και στα αιτήματά μας. Εις μάτην! Ούτε βλέπουμε, ούτε ακούμε!
Το σώμα μας μας στέλνει μηνύματα. Μας δείχνει, απεγνωσμένα μάλιστα, τι χρειάζεται. Μάταια! Δεν καταλαβαίνουμε.
Η ζωή μας φέρνει μπροστά σε καταστάσεις που επιζητούν την προσοχή μας, σε «αδιέξοδα», σε «εμπόδια», σε «παθήματα». Για να ξυπνήσουμε, για να ταρακουνηθούμε, για να αλλάξουμε πορεία, για να βγούμε από την αδράνεια. Άδικα.
Συχνά είναι ηλίου φαεινότερη η απάντηση, η κατεύθυνση, η «λύτρωση» αλλά πεισματικά την παραγνωρίζουμε.
Γιατί;
Έχουμε εθιστεί στη γκρίνια και στη διατήρηση της μιζέριας μας αντί να ψάχνουμε για λύσεις. Είναι πιο εύκολο.
Έχουμε την απαίτηση να ελέγχουμε τα πάντα (και τους πάντες). Δημιουργούμε μια ψευδαίσθηση ασφάλειας.
Έχουμε πολύ στενές αντιλήψεις για το πώς πρέπει να είναι ο κόσμος και κατ’ επέκταση, η ζωή μας. Είμαστε στενόμυαλοι.
Μας κακοφαίνεται όταν η εξέλιξη των γεγονότων δεν είναι αυτή που θα θέλαμε. Δεν μπαίνουμε στον κόπο να αναρωτηθούμε γιατί συμβαίνουν τα όσα συμβαίνουν.
Φοβόμαστε να ταράξουμε τα νερά και να αλλάξουμε τη ζωή μας. Θα ήταν τρομακτικά αβέβαιο.
Δεν έχουμε μάθει να ακούμε και να παρατηρούμε. Όλο τρέχουμε. Μάθαμε «να κάνουμε» παρά «να είμαστε».
Τόσο το σώμα όσο και η πολυδιάστατη μας ύπαρξη γνωρίζει κατά βάθος, τι είναι καλύτερο για μας. Το μυστικό είναι να μάθουμε να αποκωδικοποιούμε τα σημάδια που λαμβάνουμε.
Το σώμα ξέρει πολύ καλά τι του γίνεται και αντιδρά αρνητικά στις συνθήκες που το υποβάλλουμε όταν αυτές δεν συνιστούν τη φυσιολογική του κατάσταση. Αντί όμως να αντιμετωπίσουμε την αιτία, συνήθως προσπαθούμε να θεραπεύσουμε τα συμπτώματα. Ενόσω όμως η αιτία παραμένει, το μόνο που μπορεί να πετύχουμε είναι να αναγκάσουμε τον οργανισμό να εκδηλώσει τη δυσφορία του με άλλους τρόπους. Έτσι η κατάσταση διαιωνίζεται ή χειροτερεύει διότι μη δίνοντας στον οργανισμό μας τη σημασία και τη φροντίδα που απαιτεί, φωνάζει τις ανάγκες του ολοένα και πιο δυνατά.
Για πολλά χρόνια είχα πολύ ξηρό δέρμα. Από το φθινόπωρο μέχρι την άνοιξη τα χέρια μου ήταν τραχιά σαν δέρμα ελέφαντα και κατά τη διάρκεια του χειμώνα οι αρθρώσεις μάτωναν.
«Α! Είναι κληρονομικό!»
«Φταίει το κρύο!»
«Βάλε κρέμα! Περισσότερη! Όχι αυτήν! Την τάδε!»
Τίποτα.
Όταν επιτέλους κατάφερα να λύσω το γρίφο, ανακάλυψα ότι η ξηροδερμία ήταν ένας από τους πολλούς τρόπους με τον οποίο ο οργανισμός μου κραύγαζε ότι ήταν αφυδατωμένος. Αυξάνοντας την κατανάλωση νερού η ξηροδερμία εξαφανίστηκε και ωφελήθηκα με πολλούς άλλους τρόπους. Το μόνο που είχα να κάνω ήταν να πάψω να γκρινιάζω και να ακούσω.
Πρόσφατα ένας φίλος είχε χρόνια προβλήματα υγείας.
«Αν μπορούσες να αλλάξεις ένα πράγμα στη ζωή σου, ποιο θα ήταν αυτό;» τον παίδευα συνέχεια.
Κενό.
Όταν τελικά έμεινε κατάκοιτος στο κρεβάτι και αναγκάστηκε να παραιτηθεί από τη δουλειά, του πέρασαν όλα. Η δουλειά του κυριολεκτικά τον αρρωστούσε αλλά δεν το καταλάβαινε. Η εικόνα του για τη ζωή χειραγωγούσε τα ίδια του τα θέλω.