ΑΡΘΡΑ
O Φανοστάτης
Της Κοραλίας Τιμοθέου*
Έξω από το σπίτι του, μέσα στη νύχτα, ένας άντρας έψαχνε κάτι στο έδαφος.
Ένας περαστικός τον πλησίασε: «Μπορώ να σε βοηθήσω;»
«Ναι, καλέ μου άνθρωπε! Ψάχνω τα κλειδιά μου. Έλα να ψάξουμε μαζί!»
Περνά λίγη ώρα χωρίς αποτέλεσμα. Ο περαστικός ρωτά τον άντρα:
«Θυμάσαι πού ακριβώς τα έχασες;»
«Ναι, φυσικά! Βλέπεις εκεί στα δέντρα;» Δείχνει ένα απομακρυσμένο σκοτεινό μέρος της αυλής.
Ο περαστικός τον κοιτάζει παραξενεμένος:
«Αν τα έχασες εκεί κάτω τότε γιατί τα ψάχνεις εδώ πέρα;»
«Γιατί εκεί δεν έχει καθόλου φως ενώ εδώ φέγγει ο φανοστάτης».
Πόσες φορές ψάχνουμε για κάτι σε μέρη όπου δεν έχουμε καμία πιθανότητα να το βρούμε;
Γιατί απλούστατα δεν υπήρξε ποτέ εκεί.
Πόσες φορές μας συμβαίνουν πράγματα που δεν καταλαβαίνουμε από πού προέρχονται;
Πόσες φορές βιώνουμε έντονα συναισθήματα στα καλά καθούμενα και κάτω από άσχετες φαινομενικά περιστάσεις;
Και τώρα… οι δυο μας
Μεταξύ μας...
Πόσες φορές…
Αντλούμε ευχαρίστηση από τον πόνο κάποιου άλλου, γιατί προσωρινά ξεχνάμε τον δικό μας μέσα στη φαντασίωση ότι κάποιος είναι σε δυσμενέστερη κατάσταση από εμάς.
Ενθουσιαζόμαστε να σπέρνουμε τα κακά νέα.
Προσπαθούμε να επουλώσουμε τα δικά μας τραύματα πληγώνοντας κάποιον άλλο. Να μεταθέσουμε το πρόβλημα. Να το πασάρουμε στον επόμενο «τυχερό».
Χρησιμοποιούμε περισπασμούς για να αποφύγουμε να ζήσουμε στο τώρα γιατί κάτι θέλουμε ν’ αποφύγουμε, από κάποιον ή από κάτι να κρυφτούμε. Γιατί δεν έχουμε το θάρρος να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα.
Προσποιούμαστε πως ζούμε ενώ στην πραγματικότητα περιμένουμε τον χρόνο να περάσει και να μας δώσει άλλοθι για όσα δεν προλάβαμε.
Αναλωνόμαστε στο να βγάλουμε νόημα από το παρελθόν ή να εξαναγκάσουμε το μέλλον και μας διαφεύγει η μοναδική εμπειρία του σήμερα.
Επενδύουμε στο να μειώσουμε τους άλλους μήπως κι έτσι τονώσουμε τη δική μας αυτοπεποίθηση.
Επιλέγουμε την άρνηση γιατί το παραμύθι είναι πιο βολικό από την ιστορία.
Όλο κάπου πάμε αλλά πουθενά δεν είμαστε, με όλες τις αισθήσεις μας και τη λαχτάρα της ανακάλυψης. Με τον χρόνο σύμμαχο και όχι αντίπαλο.
Όλο και κάτι κάνουμε γιατί φοβόμαστε τι θα γίνει αν παρ’ ελπίδα τελειώσει ο κατάλογος των εκκρεμοτήτων μας και χρειαστεί να μείνουμε για λίγο με τον εαυτό μας: οι δυο μας.
Όλα τα πράγματα σπάζουν ή χαλάνε και όλα διορθώνονται.
Όχι με τον χρόνο, όπως μας λένε, αλλά με πρόθεση.
L R Knost
Χωρίς να διορθώσουμε τη μηχανή, το αυτοκίνητο με την υπέροχη γυαλιστερή λαμαρίνα δεν έχει να πάει πουθενά. Αν δεν λειτουργεί η καρδία, ο εγκέφαλος, τα εσωτερικά όργανα, τότε τα πόδια και τα χέρια δεν μπορούν να κάνουν και πολλά πράγματα από μόνα τους. Αν δεν βρούμε άκρη τι γίνεται μέσα μας, πώς θα βγάλουμε άκρη τι συμβαίνει εκεί έξω; Ή ακόμα χειρότερα, τι συμβαίνει με τους άλλους;
Ένα κρεμμύδι
Ότι κι αν είναι αυτό που ψάχνουμε, το μέρος για να το βρούμε είναι πάντοτε εντός. Παρατηρώντας και ανακαλύπτοντας ποια πεποίθηση, εμπειρία, τραύμα ή έλλειψη κρύβεται πίσω από κάθε μας ανάγκη, συμπεριφορά, μοτίβο ή συνήθεια και χρησιμοποιώντας την ακλόνητη μας πρόθεση, μπορούμε να το ξεπεράσουμε και να προχωρήσουμε σε κάτι καλύτερο. Ακούγεται πολύ απλό και είναι. Χρειάζεται όμως δουλειά και κάτι ακόμα... Τις περισσότερες φορές όσοι τολμηροί ξεκινούν αυτό το έργο εκκαθάρισης, βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα παράδοξο. Αποτινάσσοντας μια επιβλαβή πεποίθηση, επουλώνοντας ένα παιδικό τραύμα, αλλάζοντας μια κληρονομημένη συνήθεια και καλύπτοντας μια χρόνια έλλειψη, αντί η ζωή να γίνεται καλύτερη και ευκολότερη, στην πραγματικότητα δυσχεραίνεται.
Απογοητευόμαστε, πανικοβαλλόμαστε, φοβόμαστε ότι ανοίγοντας τους ασκούς του Αιόλου έχουμε μπει σε νέες περιπέτειες. Κατά κάποιο τρόπο έτσι είναι και είναι λογικό. Ξεκινώντας τη διαδικασία «καθαριότητας», καθετί που φεύγει από τη ζωή μας, δημιουργεί χώρο για να ανεβεί στην επιφάνεια κάτι άλλο. Κάτι που κρυβόταν ακόμα βαθύτερα και που τόσο καιρό επισκιαζόταν. Η ψυχή θέλει να αδράξει την ευκαιρία και να φέρει όλα της τα άπλυτα στο καθαριστήριο: να ξεκαθαριστούν μια και καλή. Είναι το φαινόμενο του κρεμμυδιού, σύμφωνα με το οποίο κάθε στρώση που αποβάλλεται αποκαλύπτει μια άλλη κρυμμένη κάτω από αυτή. Και μετά μια άλλη και μια άλλη και μοιάζει να μην έχει τελειωμό.
Τα καλά νέα;
Όσο χρόνο κι αν πάρει, κάποια μέρα το ανοιξιάτικο καθάρισμα θα τελειώσει και θα αξίζει τόσο πολύ τον κόπο και τον χρόνο μας που το μόνο που θα ευχόμαστε θα είναι να το είχαμε κάνει πιο νωρίς και να ξεκινούσαμε να ζούμε μια μέρα νωρίτερα.